"Piękny drań" Christina Lauren

Autor: Christina Lauren

Tytuł: Piękny drań

Oryginalny tytuł: Beautiful Bastard

Data wydania: 2015

Przekład: Katarzyna Krawczyk

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Liczba stron: 320

Chloe to piękna, niesamowita i seksowna, młoda kobieta, a Bennett to niesamowicie przystojny, seksowny drań, jej szef. Czyż to nie brzmi zbyt idealnie? Owszem! Bohaterowie bez skazy i seks w każdym rozdziale – dokładnie tak można opisać Pięknego drania.

Właściwie byłam zaskoczona. Czytałam same dobre recenzje, ale po przeczytaniu książki mam w głowie tylko jedno pytanie: czy to naprawdę ta sama książka? Bo ja mam wrażenie, jakbym pomyliła pozycje. Piękny drań aż ocieka żałosnymi opisami seksu i innych erotycznych gierek, z czego większość jest tak śmieszna, że przez większość czasu śmiałam się do łez. Brzmiały nieco lepiej niż w „sławnym” Grey'u, a cała historia była nawet realna. Ale te opisy...

„– Zdeprawowana, zepsuta dziewczyna. Podoba ci się, jak na ciebie patrzą, co? – wymruczał, wgryzając się w płatek mojego ucha. – Podoba ci się, że całe Chicago może spojrzeć w okno i zobaczyć, jak cię pieprzę i jak ci się to podoba, jak przyciskasz te swoje piękne cycki do szyby”.

Chloe Mills jest stażystką – och, i to jakże utalentowaną, inteligentną, sumienną i przede wszystkim seksowną, nie zapominajmy o tym! – w firmie taty Bennetta. Sam Bennett jest – oczywiście – wymagającym szefem, którego ciemne włosy zawsze wyglądają jak świeżo po seksie. Właściwie... skoro ponad dwieście z trzystu stron książki to opisy seksu, to nie ma się co dziwić.

Tak nudnej i przekombinowanej książki już dawno nie czytałam. Zupełnie nie rozumiem, jak można się nią zachwycać. Zwłaszcza, że sekt jest głównym wątkiem, który w zasadzie napędza całą akcję. Chloe pracuje nad projektem, aby ukończyć staż – dlaczego więc informacje o tym są tak nikłe? Czemu jest tego tak mało? A dlatego, że w fabule właściwie chodzi o jedno... Wiadomo, o co. Do tego większość drętwych dialogów – za wyjątkiem wyjątkowo złośliwego przekomarzania się. A główna bohaterka, mimo swojej inteligencji, była wyjątkową idiotką. Szef kładzie jej ręce na tyłku podczas prezentacji, a ona – pamiętajmy, że go nie cierpi! – zamiast zareagować, pozwala mu robić, co chce i daje się wykorzystać na biurku... Co najciekawsze, przez ostatnich dziewięć miesięcy jedno irytowało drugie i jakoś udawało im się powstrzymać żądzę, a nagle – ni z gruchy, ni z pietruchy – pieprzą się jak króliki i nie potrafią powiedzieć stop. Podczas gdy przez dziewięć miesięcy im się to udawało. Na myśl nasuwa mi się tylko jedno słowo: przekombinowane.

Nie polecam – no, chyba że fankom serii 50 odcieni. Byłam tą książką znudzona, a opisami seksu jednocześnie rozbawiona jak i zniesmaczona. Czytanie tego było męczarnią, a pod koniec przerzucałam strony, gdy tylko wyłapywałam zboczone wywody dwójki bohaterów.

Ocena: 2/10

WYZWANIA:

Klucznik: 2. Love is in the air | Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 2cm

Swoją drogą... ten facet z okładki przypomina mi Pawła Małaszyńskiego. Co myślicie? Jest w tym coś? xd