"Wszechświaty" Leonardo Partignani

Autor: Leonardo Patrignani

Tytuł: Wszechświaty

Oryginalny tytuł: Multiuniversum

Seria: Wszechświaty, tom 1

Przekład: Bożena Topolska

Data wydania: 2014

Wydawnictwo: Dreams

Liczba stron: 270

Ostatnimi czasy bardzo lubię czytać książki Young/New Adult, a jeśli mają motyw fantastyczny czy paranormalny, to w ogóle jestem w niebie. Wszechświaty – czyli debiutancka powieść Leonarda Patrignani – zdecydowanie łączy oba te elementy. Niestety, w nie do końca dobry sposób.

Alex i Jenny od jakiegoś czasu komunikują się myślami. On mieszka w Mediolanie, ona w Melbourn. Pewnego dnia, Alex odnajdując starą taśmę, postanawia odwiedzić dziewczynę – chce dowiedzieć się, czy ona rzeczywiście istnieje, a w dodatku przeczuwa, że coś jest nie tak. Prawda o istnieniu wszechświatów sprawia, że oboje dowiadują się o sobie strasznych rzeczy.

„Mogli wsiadać każdego ranka do tego samego autobusu, nie wiedząc nic jedno o drugim. I tak do końca ich dni, bez jakiegokolwiek wpływu na siebie. A wystarczyło tak niewiele - przypadkowa wymiana zdań, i drogi magicznie by się złączyły. Z szarych linii biegnących samotnie przekształciłyby się w jedną”.

I chociaż co do fabuły specjalnie przyczepić się nie mogę, o tyle do wykonania już tak. Osobiście wręcz nienawidzę, gdy autor zmienia narrację do stronę – tutaj miało to miejsce cały czas. Czytamy relację jakiegoś wydarzenia z perspektywy Jenny i po pół strony ona się urywa, aby opowiedzieć, co w tym czasie robił Alex, miejscami dodając także Marco, aby następnie znowu powrócić do Jenny i dokończyć to, co było zaczęte.

Styl autora również nie przypadł mi do gustu – był do bólu prosty, pozbawiony wielu opisów, a jeśli były, wyglądały jak streszczenie. Akcja leciała zbyt szybko – chociażby kilkunastogodzinny lot Alexa do Melbourn. Pojawiało się wiele nieistotnych szczegółów, przez co nie byłam w stanie wyłapać tych naprawdę ważnych.

„Otaczająca nas rzeczywistość jest tylko jednym z nieskończonych wymiarów równoległych”.

Sama teoria wszechświatów była opisana zbyt chaotycznie i w taki sposób, że miałam trudności ze zrozumieniem co i jak. Wygórowane, naukowe rozmowy Marca z Profesorem Beckerem zupełnie nie pasowały do młodzieżowego języka całości i były w większości niezrozumiałe.

W dodatku nie potrafiłam polubić żadnego z bohaterów. Alex i Jenny były do bólu sztuczni. A ich uczucia pokazane były w taki sposób, że naprawdę chciało mi się płakać i odłożyć tę książkę na bok. Mimo iż czytało się ją bardzo szybko – sposób prowadzenia narracji męczył, a historia z naprawdę dobrą fabułą, okazała się po prostu zwykłą książką, której jakoś szczególnie nie polecam. Jeśli zaś chodzi o wrażenia fizyczne, Wszechświaty zostały wydrukowane na – moim zdaniem – zbyt grubym papierze i zostały tak sklejone, że książka była bardzo sztywna, co mi osobiście przeszkadzało w czytaniu.

Liczyłam na o wiele lepszą opowieść, a dostałam jedynie marny debiut. Po kolejne tomy sięgać nie planuję.

Ocena: 4/10

Książka przeczytana w ramach Dyskusyjnego Klubu Książki.

WYZWANIA: 

Czytam Young Adult | Klucznik: trafny wybór (okładka); czytana w łóżku; tygiel gatunkowy | Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 2,7cm