"Bez słów" Mia Sheridan

Recenzowanie książki, jaką czytało się dwa miesiące wcześniej, jest sporym wyzwaniem. Nie mniej cieszę się, że tak długo odwlekałam z podzieleniem się moją opinią o Bez słów Mii Sheridan. Emocje zdążyły opaść, pewne rzeczy sobie poukładałam... I dziś w końcu przychodzę z recenzją.

Tytuł: Bez słów

Autor: Mia Sheridan

Oryginalny tytuł: Archer's Voice

Przekład: Martyna Tomczak

Data wydania: 2016

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 384

PRZYNIOSŁEŚ CISZĘ, NAJPIĘKNIEJSZY DŹWIĘK, JAKI SŁYSZAŁAM

Życie Archera obfituje w tragedie – w przeszłości utracił zdolność mówienia, wycofał się z życia społecznego i został odludkiem. Bree także los nie oszczędzał – tragiczne wydarzenia z nie tak dalekiej przeszłości są świetnym tłem tej historii. Jak łatwo się domyślić, gdy Bree przybywa do miasteczka, z niewiadomych dla niej powodów czuje, że musi go poznać, rozgryźć i zaprzyjaźnić się z nim. Co dalej, to chyba każdy się domyśla.

Styl pisania Sheridan może i nie jest idealny, bo jest wręcz prosty, ale książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Ostatnio często trafiam na nudne początki – tutaj akcja rozpoczęła się szybko, ale nie tak nagle, dzięki czemu raz dwa wkręciłam się w fabułę.

Od pierwszego spojrzenia zakochałam się w okładce – ta pomarańczowa czerwień idealnie współgra z szarościami grafiki, na którą składają się mężczyzna, las i jezioro, czyli wszystko to, co przewija się w powieści. Bez zastanowienia stwierdzam, że na długo zostanie w mojej pamięci i jest jedną z moich ulubionych.

„Byliśmy jak dwa magnesy, przyciągające się z siłą, której żadne z nas nie było w stanie kontrolować”.

Postać Bree niestety niejednokrotnie jest irytująca. Polubiłam ją na początku, później miejscami strasznie się na nią denerwowałam, ale w końcówce przeszła samą siebie. Archer za to w całości przypadł mi do gustu – a jego jedyną wadą jest bycie nieziemsko przystojnym, co jest już tak typowym elementem we współczesnych książkach, że zaczyna irytować. Ale... ja mimo wszystko lubię czytać o przystojnych facetach. ;) Jego historia jest smutna, wstrząsająca i łapiąca za serce – i to chyba najlepsza rzecz w tej powieści.

Bez słów obfituje w mnóstwo opisów seksu, co nie do końca mi się podobało. Z jednej strony były dobre, ale z drugiej nieco nudnawe i... Jakim cudem mężczyzna, który przed Bree nawet nie całował się z dziewczyną, okazuje się być bogiem seksu?

Podsumowując, Bez słów jest dobrą pozycją, która zdecydowanie uprzyjemni nam czas w deszczowy dzień, ale która nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia jakie miałam nadzieję doświadczyć. Brakowało mi w niej czegoś, przy czym mogłabym krzyknąć „wow” – a jednocześnie wspominam ją dobrze i z uśmiechem. Myślę, że jakby się w nią porządnie wczytać, to można by znaleźć wiele przydatnych wartości, zwłaszcza tych dotyczących życia społecznego.

Polecam, bo wad jest zbyt mało, abym miała ją odradzać.

Ocena: 7/10 

WYZWANIA:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 2,5cm | Czytam Young Adult 

Powracam do żywych, kolejna recenzja! ;) Przypominam, że od ostatniej jestem też na Instagramie, więc możecie mnie śmiało obserwować! Oddaję follow każdemu ;)