#pogadajmy o Confess ze spectrum

Dziś przychodzę z czymś zupełnie nowym, czymś eksperymentalnym, a dla mnie i mojego gościa emocjonującym. Sami sprawdźcie, o co chodzi. :)

Moim gościem jest spectrum, a tematem rozmowy powieść Colleen Hoover „Confess”. Zapraszamy do lektury. :)

*tekst pogrubiony należy do mnie*

W ostatnich dniach obie czytałyśmy tę samą książkę — „Confess”. Zacznijmy więc może od ogólnej opinii. Jak Ci się podobała?

W moim odczuciu gatunek new adult rządzi się swoimi bardzo specyficznymi prawami i książki z tego gatunku należy też w taki sposób oceniać. Na całe szczęście Colleen Hoover chociaż trochę poprawia mi opinię na temat NA. Wcześniej czytałam jeszcze „Hopeless” i muszę przyznać, że autorka nie obniża poziomu, a nawet dzięki „Confess” wskoczyła o poprzeczkę wyżej. Jest ona jasnym promyczkiem w tym dziwnym gatunku.

To prawda, jej nowsze książki są znacznie lepsze od pierwszych, jak choćby „Pułapka uczuć”, która dla mnie jest fatalna. „Confess” rzeczywiście prezentuje wyższy poziom. Bardziej mnie zastanawia, czemu uważasz NA za dziwny gatunek?

Nie zrozum mnie źle, sama jestem fanką tego gatunku, ale dostrzegam w nim sporo mankamentów, jak na przykład typowe „ona/on ma tajemnicę, która stanie na drodze do ich szczęścia” i, mimo że w „Confess” również to się pojawia, to tutaj jest to wplecione w tak zgrabny i logiczny sposób, że nie razi mnie to tak w oczy, jak przy lekturze innych książek z tego gatunku.

Jakby nie było, sekrety to jeden z głównych motywów „Confess”. Colleen Hoover ma w swoich powieściach coś takiego, co sprawia, że nawet banalna sytuacja, postać czy motyw, jawi się w innym świetle. Mówię to po przeczytaniu prawie wszystkich jej książek. Można więc powiedzieć, że bawiłaś się przy „Confess” dobrze?

Jeśli dobrą zabawą można nazwać chęć rzucenia książką w kąt, to myślę, że tak. Lubię jak książki wywołują u mnie emocje i zmuszają do myślenia. Nie bez znaczenia jest to, że właściwie pochłonęłąm ją jednym tchem. Wszystkie jej książki są aż tak wciągające?

O tak, Hoover lubi grać na emocjach czytelników, sprawiając, że w jednej chwili się głupio uśmiechają przez wypowiedź bohatera, by następnie krzyczeć z frustracji przez to, co się dzieje. W „Confess” miałam tak przez większą część tekstu, gdy obecny był Trey. Muszę powiedzieć, że drażnił mnie bardziej niż Rachel z „Ugly love”, a to już wyczyn. ;) Osobiście każda jej książka robi na mnie wrażenie (no dobra, „Pułapka uczuć” nie zrobiła), chociaż na dłuższą metę, nawiązując do Twojej wcześniejszej wypowiedzi, bazuje ona na typowych schematach i często widać podobieństwa w jej książkach. Jest to widoczne, zwłaszcza gdy czyta się kilka pod rząd.

Schematyczność widać u niej również w postaciach. Chociażby w postaci Treya widzimy u niego właściwie tylko złe cechy (chyba,że moja nienawiść do niego mi przysłoniła te pozytywne) i czasami brakowało mi tylko, żeby zaczął się złowieszczo śmiać, niczym bohater z kreskówki. Nie sądzisz, że Owen momentami wykazuje też oznaki „Gary’ego Stu”?

To chyba kwestia nienawiści, bo ja miałam ochotę wejść do książki i go zastrzelić. Ale zawsze musi się pojawić jakiś bohater—psujek, który wsadzi nos w nie swoje sprawy, bo bez niego nie działoby się nic ciekawego i nie było tak emocjonalnie. Przy kreacji Owena, mam wrażenie, Hoover nieco poniosło z idealnością, bo chociaż miał swoje sekrety, przez które sytuacja wyglądała nieciekawie, to jednak… Nie dało się go nie lubić. Nawet gdy zachowywał się jak dupek, nie można było go przekreślić, bo miał w sobie coś takiego… czarującego. Czyli w sumie masz rację.

Myślę, że gdyby autorka nie chciała tak desperacko podkreślić „ten jest zły, a tego kochajcie” zupełnie inaczej wszystko by wyglądało. Gdyby nadać Owenowi kilka wad, a z Treya zrobić cichego intryganta nie raziłoby mnie tak w oczy wyidealizowanie tego pierwszego. Po obrazy ustawia się kolejka chętnych, zawsze ma pieniądze, odrobinę patosowe poświęcenie, gdyby tego nie było tak dużo, byłabym w stanie nawet uwierzyć, że ktoś taki istnieje.

Zauważyłaś, że w niemalże każdej młodzieżówce męski bohater jest przystojny, zabawny (nawet wtedy, gdy sam o sobie mówi „nigdy nie żartuję”) i zawsze, ale to zawsze kochany przez czytelniczki? Ostatnio przy lekturze „Dworu Mgieł i Furii” S.J.Maas zauważyłam coś pięknego, a mianowicie, że czasem zdarza się, że zły bohater okazuje się jednak tym dobrym — myślisz, że Trey miałby zadatki na takiego niepozornego bohatera, który w rzeczywistości jest dobry? (Ja nie).

W wypadku jego relacji z Auburn, szczerze w to wątpię. Jego zainteresowanie nią, w mojej ocenie, wynikało z jakiś chęci udowodnienia, że jest lepszy od swojego brata. Jednak gdyby na jego drodze stanęła jakaś inna dziewczyna… Myślę, że byłby to dobry materiał na zupełnie inną książkę. W „Confess” autorka trochę za bardzo chciała podkreślić co jest złe, a co dobre. Może wynika to również z tego, że sama książka nie liczy zawrotnej ilości stron i zabrakło miejsca na rozwinięcie wątków pobocznych.

No tak, Trey tu jest perfidnie zły z założenia. Ale może to i dobrze — obyło się bez niepotrzebnych trójkątów miłosnych (takich typowych, gdzie bohaterka nie wie, którego kocha bardziej). Liczba stron w “Confess” jest tu zarówno zaletą, jak i wadą. Jak pisałam w recenzji, trzeba naprawdę umieć posługiwać się słowami, by na takiej liczbie stron oddać tyle emocji. Z drugiej strony, gdyby była chociaż setka więcej, może mielibyśmy okazję spojrzeć na bohaterów z nieco innej strony, może z nieco innym dystansem. Chociaż relacja Auburn i Owena trafiła do mnie od samego początku. Jak się zapatrujesz na całą sieć intryg i ciąg przyczynowo-skutkowy? Ja odnoszę wrażenie, że wszystko jest niesamowicie szczegółowe i dopracowane i to chyba podobało mi się najbardziej.

Niesamowicie urzekł mnie „klamrowy” charakter pierwszego i ostatniego rozdziału. Cały ciąg przyczynowo—skutkowy miał sens i nadał „Confess” niepowtarzalnego charakteru. Podobało mi się też to, że wszystko dawkowane było z umiarem i tak naprawdę niektóre wątki zapoczątkowane na pierwszych stronach zostały wyjaśnione właściwie na samym końcu.

Też zwróciłam uwagę na tę „klamrę”. I na grę słów, związaną z przeznaczeniem, o którym Owen mówił od pierwszych stron. Colleen załatwiła to naprawdę ciekawie. Jak ci się podobają dołączone do książki obrazy? Są niesamowite.

Uwielbiam je. Wprowadzają niepowtarzalny klimat i są po prostu piękne. Są niejednoznaczne i można je interpretować na własny sposób. Z drugiej strony, zastanawiam się, jak wyglądałby odbiór tej książki, gdyby ich nie było. Co by było, gdyby autorka sprowokowałaby czytelników do wyobrażenia sobie tych prac. Jednak, w ostatecznym rozrachunku uważam, że dodają pewnej magii tej książce i cieszę się, że miałam okazję je zobaczyć.

Poniekąd jest to droga na skróty, bo obrazy były opisane w zaledwie dwóch/trzech zdaniach, więc rozleniwiały czytelnika, ale było w nich coś takiego, co sprawiało, że za bardzo mi to nie przeszkadzało. Mają swój urok, który w pewien sposób wzbogaca całość. To może na koniec podsumujmy nasze opinie o „Confess”. Jak ją oceniasz? Czy możesz z czystym sumieniem polecić ją innym?

Nawet dzisiaj poleciłam ją koleżance. Myślę, że gdybym miała oceniać ją w skali liczbowej, z czystym sumieniem mogłabym dać 7/10, bo mimo pewnych niedociągnięć zaczarowała mnie. Po lekturze zastanawiam się, czy nie sięgnąć po inne pozycje autorstwa Colleen Hoover. Jest idealna na letnią lekturę do pochłonięcia w jeden wieczór.

Może nie jest to tak wysoka nota jak moja (9/10), ale myślę, że razem dają dość pozytywny obraz całości. Mam nadzieję, że sięgniesz po inne książki autorki, bo naprawdę warto. Dzięki za rozmowę i poświęcony na nią czas! :)

To była przyjemność! Chętnie jeszcze kiedyś to powtórzę :)

Co powiecie na taką formę postów? Dajcie znać, czy wam się podobało. 

Już niedługo kolejne #pogadajmy z innym gościem, ale póki co nie zdradzę z kim — powiem jedynie, że część z was może ją znać, bo prowadzi naprawdę dobrego bloga z recenzjami. :) A spectrum pewnie zawita tu nie jeden raz. :D 

Jeśli macie ochotę wystąpić w tej serii, zapraszam do specjalnej zakładki, gdzie znajdziecie wszelkie szczegóły i kontakt do mnie ☛ tutaj.