Jestem wielką fanką baśniowych klimatów, dlatego „Niedźwiedź i słowik” z racji historii opartej na rosyjskich baśniach i wierzeniach, był dla mnie ciekawą i intrygującą przygodą. „Dziewczyna z wieży” jest jeszcze lepszą kontynuacją, jeszcze bardziej naszpikowaną postaciami z legend z jeszcze większą dawką akcji i emocji.

Ostatnio mało który kryminał spełnia moje wymagania. Na „Ciszę białego miasta” skusiłam się z dwóch powodów – pierwszym jest Hiszpania jako miejsce akcji, drugim seryjny morderca wzorujący się na zbrodniach sprzed lat. Motyw starej zbrodni rozgrzebywanej na nowo jest jednym z moich ulubionych w tym gatunku. Czy „Cisza białego miasta” podołała i spełniła moje wymagania? Czy mnie zachwyciła?

Wielokrotnie podkreślałam, że Harlan Coben jest moim ulubionym pisarzem. Tak jak dla innych Stephen King jest królem grozy, tak dla mnie Coben jest królem thrillerów i sensacji. Po prostu. Nie ma nikogo lepszego. I w tym roku zapragnęłam przeżyć po raz kolejny przygodę z Myronem Bolitarem i Winem Lockwoodem – tym bardziej, że niektórych książek z serii (dwa lub trzy tytuły) nie czytałam, a i resztę czytałam przez kilka lat i już mało co pamiętam. Wciąż jest kilka jednotomówek, z którymi się nie zapoznałam. Rok 2019 jest dla mnie rokiem Cobena – moim celem jest przeczytanie minimum jednej książki Cobena w miesiącu. Na razie idzie mi całkiem dobrze.