"Never never" Colleen Hoover, Tarryn Fisher

Tytuł: Never never
Autor: Colleen Hoover, Tarryn Fisher
Przekład: Piotr Grzegorzewski
Data wydania: 2016
Wydawnictwo: Moondrive
Liczba stron: 390

Wierzysz w bratnie dusze i siłę przeznaczenia?

Jak lubię powtarzać – Colleen Hoover jest moją ulubioną autorką i do tej pory zawiodłam się zaledwie raz, przy lekturze Pułapki uczuć. Tym razem sama nie wiem, co sądzić o Never never. Ale może po kolei.

Charlie i Silas „budzą” się i uświadamiają sobie, że nie wiedzą, kim są, ani nie pamiętają żadnych osób wokół – nie mówiąc już o sobie nawzajem. Nie potrzeba im wiele czasu, aby zrozumieć, że stracili pamięć i że coś jest bardzo nie tak. Postanawiają odzyskać utracone wspomnienia, ale nie jest to łatwe.

Never never zostało wydane w trzech tomach, ale – na całe szczęście! – w Polsce cała trylogia jest w jednej książce. Niebieska i jakże piękna okładka cieszy oko. Jestem niemalże pewna, że za dużą dawkę akcji i emocji odpowiedzialna jest Tarryn Fisher – Colleen Hoover wszyscy znają ze spokojnych, uczuciowych powieści. Ale, ale... O ile przez dwie pierwsze części chwaliłam ten duet autorek pod niebiosa, o tyle trzecia część zepsuła wszystko.

I na tym polega cały problem moich mieszanych uczuć.

Dzięki świetnej kreacji bohaterów i zabiegowi utraty pamięci, czytelnik poznaje postaci w taki sam sposób, jak oni siebie. Naprawdę mogłam wczuć się w Charlie czy Silasa. Mimo tych przeciwności losu, ona wciąż pozostaje twardo stąpającą po ziemi dziewczyną, a Silas nic nie traci z uroku osobistego i poczucia humoru. Relacja tej dwójki jest skomplikowana przez fakty z przeszłości, jakie odkrywają. 

Wole kochać cię, gdy jesteś na dnie, niż pogardzać tobą, gdy jesteś na szczycie.

Nie mogę pierwszym dwóm częściom niczego zarzucić – dreszczyk emocji, chęć jak najszybszego rozwiązania „zagadki”, własne teorie dotyczące nagłej utraty pamięci... To była dla mnie bardzo emocjonująca lektura. Ale część trzecia nie wyjaśnia niczego. Urwane i niedokończone wątki. A przede wszystkim kiepskie zakończenie, po którym chciałam wyrzucić książkę przez okno.

Przez pierwszych kilka godzin nie mogłam uwierzyć w końcówkę, zatarła mi całkowicie dobre wrażenie poprzednich dwóch części. Jednak z perspektywy dwóch dni jestem w stanie powiedzieć, że to naprawdę dobra książka z nie do końca wykorzystanym potencjałem. Mam nieodpartą ochotę napisać do autorek, żeby czytelnikom też wymazały pamięć o trzeciej części i napisały ją od nowa.

Wciąż nie jestem pewna, jak sklasyfikować tę powieść. Z jednej strony zawiodłam się na Hoover, ale z drugiej to jedna z pierwszych jej wydanych powieści, więc nie powinnam oceniać jej przez pryzmat tych nowych, lepszych. Było to także moje pierwsze spotkanie z Fisher.

Ostatnimi czasy lubię urozmaicone powieści – w przypadku Maybe Someday bardzo urzekły mnie SMSy i inne wiadomości między Sydney a Ridge'em, w Never never były to listy z przeszłości.

Powiedziałam, że trzeba zaufać instynktowi. Nie sercu, bo bywa, że oszukuje, i nie głowie, bo za bardzo opiera się na logice.

Never never spełniło moje oczekiwania w 2/3. Lektura tej książki była dla mnie przyjemnością – mimo nieprzyjemnej końcówki – i nie mogłam się od niej oderwać. W mojej głowie z każdym nowym faktem pojawiały się coraz to lepsze teorie. Powieść jest napisana przyjemnym stylem (czego innego spodziewać się po dziele Hoover, nawet jeśli była współtwórczynią?), wciąga i nie wypuszcza ze swoich objęć aż do samego końca. Żałuję jedynie, że tyle niewiadomych to wciąż niewiadome, a akcja niemalże urwała się w miejscu, nie tłumacząc wielu wątków.

Nie wystawiam oceny – boję się, że będzie ona niesprawiedliwa i nie koniecznie akuratna do moich odczuć. Czy polecam? Tak, w końcu to książka Hoover! ;)

WYZWANIA

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 2,4 cm  |  Czytam Young Adult 

Never never pięknie zdobi moją półkę, więc domyślam się, że jeszcze nie raz ją przeczytam. Pytanie, czy spojrzę na nią inaczej, niż za pierwszym razem? To się okaże. Czy w takiej sytuacji napisać ponowną recenzję? Przeczytalibyście? :)