Marsjanin, Andy Weir — recenzja książki i filmu

POST ZAWIERA RECENZJĘ KSIĄŻKI (na początku) I FILMU (zaraz potem)

Do przeczytania Marsjanina przekonała mnie Tatiana z Lost in my books. Skusiła mnie opinią, że to super zabawna książka. Pomyślałam sobie: jak to możliwe, żeby książka o przetrwaniu na Marsie była zabawna? A tu niespodzianka, miała rację!

Mark Watney, kolokwialnie mówiąc, obrywa anteną i gdy reszta jego załogi ewakuuje się na Hermesa z myślą, że on nie żyje, on ma się (prawie) dobrze, ale został na Marsie sam. Nie ma łączności ze światem. Musi oszczędzać jedzenie, kombinować większe ilości wody i hodować ziemniaki, żeby przeżyć 4 lata na czerwonej planecie, do czasu, gdy przyleci tam kolejna załoga Aresa.

Naprawdę obawiałam się tej pozycji – dlatego przeczytałam ją tak późno – mimo samych pozytywnych opinii. Jakie było moje zdziwienie, gdy roześmiałam się już po pierwszym zdaniu! A co najlepsze, śmiałam się prawie cały czas. Andy Weir stworzył prześmiesznego i przesarkastycznego bohatera. Mark Watney jest moim mistrzem! Mimo tego, że Marsjanin jest utrzymany w humorystycznym stylu, jest to książka ambitna – gdy Mark biadolił o jakiejś hydrolizie i innych reakcjach chemicznych, nie wiedziałam, co się dzieje, dopóki nie rzucał kolokwialnego i uproszczonego skrótu – zawsze zabawnego. Jestem wciąż pod wrażeniem odwagi, siły i wytrzymałości Watneya. Chęć przeżycia była dla niego tak wielka, że potrafił wszystko!

Narracja książki prowadzona jest na kilka sposobów. Większą część książki stanowią wpisy w dzienniku Marka. Pojawiają się rozmowy z Ziemią, a także narrator trzecioosobowy, który mówi nam o tym, jakie kroki do uratowania Marka podejmuje Ziemia. Daje nam to pełen obraz sytuacji. Często jest tak, że narracja pierwszoosobowa gryzie się z trzecio-, ale tutaj tego problemu nie ma. Wszystko jest dograne, bardzo spójne i wzajemnie się uzupełnia.

Ta książka towarzyszyła mi dwa dni (próbna matura sama się nie napisze, trzeba było odłożyć książkę na kilka chwil) i niejednokrotnie mnie rozbawiła. Humor w niej jest dawkowany wręcz idealnie, wychodzi jakby od bohatera. Nie jest wymuszony w narracji (jak u Alka Rogozińskiego, na którego ostatnio narzekałam na IG). Ta lektura była dla mnie ciekawym doświadczeniem i zapewne w przyszłości sięgnę po nią jeszcze raz. Marsjanin jest GENIALNY! I kto jeszcze się waha – przeczytajcie!

10/10

Marsjanin | The Martian

Andy Weir

tł. Marcin Ring

wyd. Akurat, 2015

385 str

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu 2,5

Olimpiada czytelnicza

WyPożyczone

reżyseria: Ridley Scott

scenariusz: Drew Goddard

gatunek: Akcja, Si-Fi

produkcja: USA, Wielka Brytania

polska premiera: 2 paź 2015

Od razu po skończeniu książki włączyłam laptopa i obejrzałam film. Wyjaśnił mi sporo rzeczy, jak choćby to, jak wyglądał Łazik. Film jest dobrym uzupełnieniem, dodatkiem. Jednak, jak to bywa z ekranizacjami, sporo rzeczy mi się nie zgadzało. Dodane dialogi czasem były dobre, innym razem średnio pasowały. Przytaczanie niektórych fragmentów z książki było świetne (ale nie rozumiem, czemu nie dodali fragmentu o cyckach, był genialny!).

Prędkość akcji w filmie jest dobra – nie ma czasu na nudę, nic się w zasadzie nie ociąga. Nie czuć w nim jednak upływu czasu, jaki był dobrze widoczny w książce. Ominięcie tak ważnego elementu jak burza, od której w zasadzie zależał wynik „misji” Marka, trochę mnie zdenerwowało. Podobnie jak zakończenie. O ile w książce zakończenie było otwarte i jednocześnie akuratne, w filmie jest zamknięte, a zwieńczenie akcji jest przekręcone (zamiana Becka z Lewis i Iron Men). Średnio mi to odpowiadało, ale poza tym, nie mam filmowi nic do zarzucenia. Matt Damon spisał się w roli Marka Watneya idealnie.

Ujęcia Marsa, cała kolorystyka filmu – wszystko niesamowicie mi się podobało. Razem, książka i film, stanowią udany i zgrany pakiet. I myślę, że naprawdę za jakiś czas znów przypomnę sobie zabawną ale i przerażającą historię Watneya. A on sam ląduje wysoko na liście moich ulubionych bohaterów literackich. A Damon aktorów. ;)

8/10